Η ντροπή του να είσαι αριστερός και να συζητάς με τους χιτλερικούς…

Σαν χτες 30 Μάη, πριν από 71 χρόνια, δύο δεκαεννιάχρονοι φοιτητές, ο Λάκης Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος υπέστειλαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Αυτή η υψίστη πράξη θάρρους κι αξιοπρέπειας, την ώρα ακριβώς που η ελληνική κοινωνία έμοιαζε συντετριμμένη κάτω από τη χιτλερική μπότα, δεν υπήρξε μόνο η πρώτη συμβολική πράξη αντίστασης στη γερμανική κατοχή της Ελλάδας. Απέκτησε ταυτόχρονα πανευρωπαϊκή ακτινοβολία, στέλνοντας αγωνιστικό σινιάλο σε όλους τους στους σκλαβωμένους λαούς. Είναι χαρακτηριστική η διήγηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη ότι έμαθε την ηρωική πράξη των Σάντα και Γλέζου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν από έναν συγκρατούμενο του. “Εκεί στην σκάλα την πλατιά, στη σκάλα των δακρύων” η υποστολή της ναζιστικής σημαίας αποτέλεσε το πρώτο μήνυμα ελπίδας για τους κρατούμενους που αντιμετώπιζαν τη θηριωδία των ναζί. Η αποκοτιά των δύο αριστερών νεολαίων έγινε αχτίδα φωτός για μια Ευρώπη βυθισμένη στο σκοτάδι.

 Χτες 30 Μάη 2012, εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ επέλεξαν να “τιμήσουν” μια από τις πιο σημαντικές επετείους του αντιφασιστικού αγώνα, μετατρέποντας σε ισότιμους συνομιλητές τους εν Ελλάδι θιασώτες του Ολοκαυτώματος. Όποιοι είχαν την ατυχία να παρακολουθήσουν προεκλογικές εκπομπές στην τηλεόραση, θα μπορούσαν να δουν προβεβλημένα στελέχη της Αριστεράς να συμμετέχουν στα ίδια πάνελ με εκπροσώπους της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, όπως ο υπόδικος Κασσιδιάρης. Με πρόσχημα την απόφαση του ΕΣΡ για διεξαγωγή 25 τηλεοπτικών συζητήσεων με συμμετοχή όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων (δηλαδή θα δούμε το σκηνικό να επαναλαμβάνεται 25 φορές…), τα δύο αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην “κανονικοποίηση” και την πολιτική νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής. Πώς θα μπορούν πλέον τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ να χαρακτηρίζουν συμμορία μαχαιροβγαλτών τη Χρυσή Αυγή (δηλαδή αυτό ακριβώς που είναι…), την ώρα που κάθονται μαζί της στο τραπέζι του διαλόγου; Πώς είναι δυνατόν αγωνιστές της Αριστεράς να “συζητάνε” με αυτούς που φωτογραφίζονται χαμογελώντας μπροστά στους φούρνους του Άουσβιτς; Και πώς μπορούν να ανέχονται την παρουσία αυτών που κάθε βράδυ βγαίνουν για κυνήγι κεφαλών;

Με τους ναζί δεν συζητάμε, όχι γιατί έχουμε το σύνδρομο του επαναστατικού πραξικοπηματισμού, αλλά γιατί ο σκληρός ιδεολογικός πυρήνας του ναζισμού είναι ακριβώς η άρνηση της δημοκρατίας και του διαλόγου. Με τους ναζί δεν συζητάμε, όχι γιατί δεν έχουν γίνει εγκλήματα στο όνομα και άλλων ιδεολογιών (όπως η δημοκρατία ή ο κομμουνισμός), αλλά γιατί ο ναζισμός είναι η μόνη ιδεολογία που έχει στον πυρήνα της το έγκλημα και τον θάνατο, αυτό το εμβληματικό “ζήτω ο θάνατος!” που φώναζαν οι Ισπανοί φρανκιστές. Μα πάνω απ’ όλα δεν συζητάμε με τους ναζί, ενώ συζητάμε με κεντρώους και δεξιούς, γιατί οι ναζί είναι έξω από τη φυλακή και παριστάνουν την πολιτική δύναμη, λόγω της σκανδαλώδους προστασίας της αστυνομίας. Αν η αστυνομία λειτουργούσε στοιχειωδώς με βάση το νόμο, αυτοί που παριστάνουν τους συνομιλητές των πάνελ, θα εξέτιαν βαριές ποινές για ρατσιστικές επιθέσεις. Ποιος αλήθεια θα σκεφτόταν να “κουβεντιάσει” με ένα μαφιόζο ή έναν νταβατζή; Ή όπως το έχει πει ο Αλέξης Τσίπρας, “δεν μπορείς να ανταλλάσσεις συνταγές μαγειρικής με ανθρωποφάγους”.

 Αν τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς έκαναν μια δημόσια δήλωση ότι αρνούνται να συνομιλήσουν με τους χιτλερικούς, δεν θα στερούνταν τηλεοπτικής προβολής -έτσι κι αλλιώς το τελευταίο διάστημα όλα τα φλας της δημοσιότητας είναι πάνω στην Αριστερά και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, θα κέρδιζαν την επιδοκιμασία του κόσμου της Αριστεράς και θα έστελναν καθαρό μήνυμα στους πολίτες που παρασύρονται από τη ναζιστική προπαγάνδα, ότι η Χρυσή Αυγή είναι συμμορία και όχι αποδεκτή πολιτική δύναμη. Και βέβαια, οι αριστεροί εκπρόσωποι θα απέφευγαν την ντροπή να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους χιτλερικούς…

Γιάννης Αλμπάνης (εν βρασμώ ψυχής), 31/5/12